هنر به‌مثابه مخدر

من هیچ‌وقت با خطاطی به اون شکلی که در مدرسه یاد گرفتیم و خیلی مرسوم بود نتونستم ارتباط برقرار کنم. فکر کنم به‌ش می‌گفتن نستعلیق. حتی ازش می‌ترسیدم و فراری بودم.
کسایی که خط من رو دیده باشن میدونن کوچک‌ترین شباهتی هم با اون مدل خطاطی‌ها نداره. در خط من حروف صاف، کشیده، ناتمام و با کم‌ترینِ کم‌ترین انحنا‌ها به کار برده میشه. 

 

چند سال پیش با نقاشی‌خط آشنا شدم و کمی تصورم نسبت به خطاطی تغییر کرد. با خطاطی مهربون‌تر شدم. اما خب همچنان ازش می‌ترسیدم و فراری بودم. چند وقت پیش با یک پیج خطاطی در اینستاگرام آشنا شدم که خیلی حس خوبی با کارهاش می‌گرفتم. دیگه فکر نمی‌کردم این خط چقدر از من و حرکت دست‌هام دوره. پرسون پرسون اسم خط رو فهمیدم؛ خط سفیر. خطی که مبدعش استاد احمد آریامنش است. در قید حیات هستن. آموزش دارن و برای شروع دوباره دوره‌هاشون روزشماری می‌کنم.

 

چندین و چندین بار در روز میرم نمونه‌های خط سفیر رو میبینم و به معنای واقعی کلمه پرت میشم به یک عالم دیگه. مثل وقت‌هایی که تذهیب کار می‌کنم یا گره چینی می‌کشم. احتمالا اگر بهم بگن مخدر چیه و چجوریه، می‌تونم بگم خط سفیر و نگاه کردن به زیباییش برای من حکم مخدر رو می‌تونه داشته باشه. وقتی به کارها نگاه می‌کنم نه از کرونا خبری هست، نه از دلار، نه سکه، نه جمهوری اسلامی، نه سیاه و سفید بودن و نه هزار تا چیز دیگه. اصلا دنیا یک جور دیگه‌ست. به قول فروغ از «دنیای دلمردۀ چهاردیواری‌ها، نق نق نحس ساعت‌ها،... دنیایی که هر وقت خداش، تو کوچه‌هاش پا میذاره، یه دسته خاله خانباجی از عقب سرش، یه دسته قداره‌کش از جلوش میاد، دنیایی که هر جا میری صدای رادیوش میاد...» خبری نیست... «میبرتت، میبرتت، از توی این همبونهٔ کرم و کثافت و مرض، به آبیای پاک و صاف آسمون میبرتت، به سادگی کهکشون میبرتت»...

 

قبل‌ترها هم که درگیر کارم میشدم-حتی همین روزها- کنده میشدم از این دنیا. وقتی مشغول نوشتن و سرچ کردن و خوندن و مطلب جدید یاد گرفتن تو حوزه کاریم هستم سر ذوق میام و جدا میشم از این دنیا. اما فقط کنده میشم و سر ذوق میام. جای خیلی خاصی نمیرم. ولی وقتی از هنر حرف میزنم، کنده میشم، سر ذوق میام و میرم. برای همین میگم مخدر می‌تونه چیزی شبیه همین رو‌به‌رو کردن انسانی با جلوه‌ای هنری باشه. حداقل برای من در این زمان و جایی که از دنیا ایستادم.

«می‌برتت، می‌برتت... به آبیای پاک و صاف آسمون می‌برتت، به سادگی کهکشون می‌برتت...»